Az önce "pusu kurulası kuytu" ismiyle kendi kuytusunda pusu kuran ve yazılarını Google Reader üzerinden keyifle okuduğum bir dostumun dün yazdığı "87 Taksim - Edirnekapı" başlıklı yazısını okudum. Bu seferki keyifli değildi ancak ve sadece yazı da demek yeterli değildi; bir yanıyla haykırış, bir yanıyla da koca bir yalandı belkide, belki de bir yanıyla Türkiye'nin başka bir gerçeğiydi bu... Ve ister istemez bu satırları yazarken buldum kendimi.

Sözü uzatmadan sayfasına bıraktığım yorum ile bitirp bağlantı adresini paylaşıyorum hemen.

Okurken dahi tüylerim diken diken oldu. Daha önceleri yaşadığım benzer duyguların aynısına yine ve yeniden kapılarak. Sanki orada duran Aslı değilde yine benmiş gibi! İçimden yine susmamayı dileyerek...